Συνήθως βρισκοταν με τα μυαλα μπλέγμενααήξερε ολα ηταν εδω
Ολα ειναι εδω..
Τριγυρνούσε συχνά στα σοκάκια της ψυχή της
και ανέλυε τα πάντα
Μα ήξερε πως ολο αυτο την βασάνιζε
και την έφερνε στην αυτοκαταστροφή.
μαζί με τον εαυτό της βασάνιζε και τους φίλους της
Οι οποίοι ήταν <<υποχρεωμένοι>> να ακουνε συνέχεια τα ίδια
Προσπαθόυσαν συνέχεια να την κανουν να αισθάνεται ωραία και να την αγαπάνε δείχνοντας της συνέχεια οτι ήταν κοντά της..
Μία Γεμάτη αγγάλια
με ενα φιλί.
με συμβόυλες πως να περνάει καλυτερα και να σταματήσει τις μελαγχολίκες στιγμές του μυαλου
που συνεχως την έπιαναν ενω συζητουσε..
Καποιες φορες δεν ήθελε να δει άνθρωπο της άρεσε αν και δεν ήξερε οτι τελικα δεν της άρεσε να κάθεται μόνη της καπνίζοντας και ακούγοντας χαλαρή μουσική όπως εκανε οταν το είχε ανάγκη της
Πάντα κλεινόταν στο καβούκι της..Το σπίτι της ήταν για αυτη κάτι σαν stavento.
Άλλα έφτασε σε ένα σημείο πως επρεπε να κάνει κάτι γιατι ήξερε οτι δεν της αξιζε όλο αυτο και κατάλαβε τι σημαινει Ζωή
να ζεις στο έπακρον την κάθε στιγμη
κατάλαβε οτι η ζωη ειναι εκει έξω στον δρόμο
την ζωή πρεπει να την ζεις ΒΡΩΜΙΚΑ οπως λεει και μια φίλη μου.
ήξερε πως δεν εχει σημασία να αναλυεις τα πάντα
καμιά σημασια και χαιρόταν που το κατάλαβε νωρίς.
Μπορούσε να καταλάβει την ουσία των πραγμάτων και όλων οσων ήταν γύρω της.
Μερικά πράγματα ειναι ανεκτίμητα
Και δεν αγοράζονται
Αλλα και δεν ανταλάσσονται με τίποτα στον κόσμο
μια αγγαλιά,
μια κουβέντα,
ένα χαμόγελο ,
ειναι αρκετά.
