''Βαλς χαμένων ονειρων''

ΟΝΕΙΡΑ οπως εχει πει και ο Sigmund Freud τα όνειρα υποκινούνται ως ενα βαθμό απο το υποσυνείδητο.Καθώς εμεις οι άνθρωποι τείινουμε στο να καταστέλνουμε τις επιθυμίες μας και τα ένστικτα στη διαρκεια του υπνου μέσω των ονείρων.Έτσι λοιπόν κατέληξε πως το υποσυνείδητο χρησιμοποιεί μια συμβολική γλώσσα για να εκφραστεί.


Ολα αυτα τα ανεφερα για να γίνει πιο αντιληπτο και σε μενα κατα κάποιο τρόπο αλλα και σε αυτους που θα το διαβάσουν..Πριν λίγο ξύπνησα ξαφνικα απο ένα ονειρο αλλα δεν κατάλαβα γιατι ειχα την αναγκη να το γράψω.....ισως ειναι η ανέλπιστη ελπίδα ??δεν μπορω να καταλάβω....Σήμερα το πρωι κατάλαβα κατα κάποιο τρόπο την δυναμη του τυχαίου,.Περπατούσα και ξαφνικά τυχαία συναντιούνται τα βλέμματα μας τόσοε εντονα..και μετα παλι ο καθενας στην δικη του κατευθυνση...Ολα αυτα τυχαια..δεν ειναι κατι σημαντικο αλλα ενιωσα μεσα μου τόσο ασχημα οχι οτι με κοιταξε με ασχημο ύφος απλα ένιωσα το αδυνατο να με στοιχειωνει...το ανελπιστο για μια ακομη φορά μπροστα μου...Αφου εχω διαγράψει το παρελθόν μου γεννήθηκε ετσι ξαφνικά χωρις να το θέλω κατι μέσα μου...ίσως ειναι απλα κατι παρωδικό που θα μου περάσει ίσως και οχι ο χρόνος θα δειξει..ο ερωτας ειναι οπως μικροι βρισκαμε ενα τζαμι και οταν εκανε κρυο φυσουσαμε τοσο βαθυα απο μεσα μας απο την ψυχη μας να αχνισει....και αργοτερα με μια κινηση του χεριου μας στο ακουμπούσαμε και εξαφανιζόταν...η αλλιως το ζωγραφίζαμε....Ειναι στο χέρι μας τι θα αποφασίσουμε..


Λοιπόν επιστρέφω στο όνειρο..
Ημουν σπίτι μου....με αλλους δυο φίλους μου και ξαφνικα ερχεται αυτος και χτυπάει την πόρτα...ειχε πει στα δυο παιδια οτι θα πέρναγε για να βοηθήσει σε κάτι...Ανοιγω την πόρτα και του χαμογελάω χαμογελά και εκεινος...μπαινει μεσα συζηταμε ...ερχομαστε πιο κοντα με αυτον σχολιαζαμε γαι καποια θεματα κτλ ολα φαινονταν τοσο ωραια που ημουν σιγουρη πως ολα θα πάνε καλα και κατι καινουριο ξεκιναει για μενα,,,Μεχρι που αποφασιζω να παω να παρω κατι απο εξω και χανομαι περιπλανιεμαι σε ενα αγνωστο για μενα δρόμο,,,δεν μπορω να επιστρεψω νοιώθω λες και τα μυαλά μου ειναι μπερδεμένα δεν μπορω να βγάλω ακρη.
Ειμαι απελπισμένη.
Αρχίζω και κλαίω
Φοβάμαι.
Δεν μπορω να βρω κανέναν στον δρόμο.
συνεχιζω να προχωράω.
Ξαφνικα βλέπω ανθρωπους να εχουν μαι γιορτη ..
Πολλα νεα παιδια.
Ενα σκοτεινο μέρος ομως
Με παιδια με κωμικες ψυχες αλλα στα μάτια τους αποτυπωνονταν τραγικες στιγμές.
Παρακαλάω..σηκωνεται μια γυναικα
Δυσανασχετει..
Μου λεει πως ειμαι πολυ μακρια.
Ξεκιναει εναν ευθυ δρόμο
Την ακολουθω
Καθε χρονικό διαστημα,
Βλέπαμε και ενα είδος διαφορετικων κόσμων
Την μια ευτιχισμενων
στην αλλη απελπισμενων
στην αλλη δυστιχισμενων
στην επομενη μοναχικων
στην αμεσως μεθεπομενη ερωτευμένων
και στην αλλη μεθυσμένων..
και στην επομενη ανθρωπων χαμγελαστων που τα ειχαν καλά με τους εαυτους τους και χαμογελουσαν για το δωρο το οποιο τους ειχε δοθει και αυτο λεγόταν ΖωΗ..
Εκει σταματάμε βλεπουμε 2 σκοτεινες φιγουρες..βλέπω τους 2 φίλους μου με έψαχναν και με βρήκαν 
Τρέχω ξεσπώ επανω τους με αναφιλητα κλάμματα..δεν μπορω να συνέλθω ..
Ειναι εκει για μένα..
Κλαίνε και αυτη γιατι με βρήκαν επιτέλους..με ενα αισθημα χαράς και με ενα βλέμμα 
που έλεγε δεν θα θελα ποτε να σε χάσω απο την ζωη μου...
Μα κάποιος έλειπε...
Καταλαβαίνουν ...
μου λενε δεν ειναι εδω εφυγε..γιατι ειχε δουλεια..
Απογοητευομαι...
Ακουγεται ενα κινητο..
το σηκωνω ηταν αυτος 
-ΝΑΙ??μ ακούς???
-χαμογελάω 
Σ ακουω ειμαι καλά ....(γεματη δάκρυα κοιταζω τους φίλους μου που μου χαμογελουν στοργικα.
Ετσι και αλλιως τα πράγματα θα κυλήσουν οπως αυτα θέλουν .....\
Ξεκίνησε μια λευκη καταιγίδα....
Απλώνω τα χέρια μου για να νιώσω την βροχή.
Κοιτάμε ο ενας τον αλλον χαμογελώντας σκαναδαλιαρικα..
Και αρχιζουμε να τρέχουμε μέσα στην βροχη..
Καληνύχτα.

(Την πρώτη φορά ήταν σαν νά 'χε αρπάξει φωτιά
κάπου μέσα βαθιά - κάτι μες την ψυχή μου
κοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά
να αλλάζει αργά τις σκιές της ερήμου)